In mijn eigen zoektocht en die van de mensen die ik begeleid komt het steeds als een rode draad terug: zelfliefde. Een groot cliché; ‘alleen als je van jezelf kunt houden kun je dit ook van een ander.’ Toch is het niet voor niets een cliché en voelt meer zelfliefde als fundament voor naastenliefde. voor mij steeds meer als de weg. Een weg met prachtige rozenstruiken, tegelijkertijd ook soms vol met doorns. Een meanderend pad, soms steil, soms mooi. Soms donker soms licht. Soms verwarrend soms oorverdovend duidelijk.

“De wachtstand of misschien wel aangeleerde hulpeloosheid”

Als we geboren worden zijn we puur. Pure onvoorwaardelijke liefde van onze ouders en van ons naar hen. Een afhankelijke rol als baby, als klein kind overgeleverd aan je ouders of verzorgers. In de daarna volgende jaren van opgroeien ben je nog steeds die pure essentie, in contact met je gevoel. Als je blij bent laat je dit merken, ben je verdrietig of boos dan ziet iedereen dit ook meteen. In eerdere artikelen sprak ik over het ontwikkelen van je ego vanaf een jaar of 6-7 wat een nuttige ontwikkeling is in de zoektocht naar je eigen grenzen, de overschrijding en bepaling hiervan. Toch vormt hier ook de basis voor een gemis aan (zelf)liefde. Je leert door onbewuste afwijzingspatronen van je ouders of verzorgers, dat iets niet mag, je iets niet goed doet of je een grens bereikt. Dit is nodig, nuttig en tegelijkertijd soms enorm kwetsend. Wat je hierna ontwikkelt, hangt af van de mate en de vorm van afwijzing die je van hen meekrijgt.

Eerder sprak ik ook over mooie boeken van onder andere Jan Geurtz en Hannah Cuppen waarin ze dit proces goed onder woorden brengen. In deze fase van je leven, ontstaat ook meteen een kleine of soms grote negatieve kerngedachten; zoals ‘ik ben waardeloos’ of ‘ik tel niet mee’ en vele andere dingen die jij jezelf wijsmaakt. Hiermee verwijder je jezelf ook van wie je werkelijk bent en wilt zijn. Hierin kan je afstand nemen van wat je hart werkelijk wil door te overdenken, te aarzelen, te twijfelen en niet te weten.

“The more clearly you understand yourself and your emotions, the more you become a lover of what is.”

– Baruch Spinoza, Nederlandse filosoof

In mijn eigen leven en werk met persoonlijke ontwikkeling merk ik steeds vaker dat dit de kern raakt van ons bestaan. Dat alle gevoelens en gedachten over jezelf in relatie met anderen bepaalt wordt vanuit de liefde voor jezelf. Dat wat jij doet goed genoeg is. Hiermee neem ik overigens niet weg dat je absoluut de lat hoog mag leggen, het uiterste uit jezelf mag halen en mag dromen. Tegelijkertijd wil ik je meegeven dat je goed moet zorgen voor jezelf en wat jij belangrijk vindt. Doe je het omdat jij je er goed bij voelt of omdat je denkt dat het moet? Wat levert het je op? Zorg je eerst voor jezelf en dan pas voor de ander? Kun je ook aan jezelf geven net als je dat doet aan die ander?\

Hoe doe je dat?

Om te voorkomen dat je een artikel leest en hierna denkt leuk, inspirerend maar hoe doe ik dat nu eigenlijk, wil ik de belangrijkste drie tips delen die mij helpen om terug te keren bij mezelf en daar liefde bij te voelen. Deze tips heb ik opgedaan in de praktijk en door erover te lezen in diverse boeken van Geurtz, Cuppen en andere inspirerende schrijvers. Wil je meer weten over welke boeken ik aanbeveel? Voel je vrij om contact met me op te nemen!\

1.      Als dat maar fout gaat

Ga er vanuit dat dingen fout zullen gaan en wijs jezelf hier niet op af. Als je de lat hoog legt dan kan het niet anders dan af en toe misgaan. Beloon jezelf voor het durven aangaan in plaats van jezelf te straffen voor de fout. Zeg tegen jezelf dat het ‘nog niet gelukt is’ of dat je trots mag zijn dat je het geprobeerd hebt en bedenk wat je de volgende keer meer, minder of anders wilt doen. Dit geldt voor alle dingen die je in jezelf wilt veranderen of die je wilt leren.

2.     Breng tijd met jezelf door, in contact met anderen

Durf tijd met jezelf door te brengen in stilte. En dit bedoel ik letterlijk. Train dit, leg je telefoon weg stop andere prikkels en ga dit oefenen. Begin bijvoorbeeld met het zetten van een wekker voor 5 minuten. Ga op een prettige plek zitten en kijk wat er gebeurt. Wat voel je? Wat denk je? Is het fijn, is het ongemakkelijk? En waarom? Noteer hierna je gedachten en gevoelens op een papier of in een schrijfboekje. Als het je steeds eenvoudiger lukt kun je dit gaan verlengen en vaker gaan oefenen. Zie het als een soort alternatieve meditatie, maar dan met je ogen open en zonder afleiding. Dit kun je combineren met er vaker op uit gaan in je eentje als je dat lastig vindt.

3.     Luister naar je hart

In mijn vorige artikel deelde ik de tip ‘je hebt al gevoeld.’ Dit heeft een overlap met wat ik in deze tip bedoel. Probeer heel goed te luisteren naar je hart als het spreekt. De fysieke reactie die je voelt bij gebeurtenissen, mensen, dingen. Als je aan het nadenken bent is de eerste gvoelsreactie al geweest. Stel jezelf regelmatig de vraag ‘hoe voel ik me nu?’ om dit te oefenen. Om jezelf eraan te houden kun je een voorwerp ergens in huis neerzetten wat je hieraan helpt herinneren of een wekker zetten. Zo sta je even stil en ontstaat er bewustzijn voor wat je werkelijk voelt en oefen je dit.

Zelfliefde in contact met anderen

Met dit artikel geef ik jullie mijn kijk op liefde en hoe je hier voor jezelf positief invloed op uitoefent. Het is niet bedoeld om van jullie opportunisten te maken die alleen maar aan zichzelf denken. Met meer zelfliefde, stroomt mijn inziens automatisch de liefde naar anderen. En dit ga je zien in hele kleine dingen zoals opstaan voor een oudere in de tram of een glimlach van een voorbijganger op straat. Tegelijkertijd kan je het ook meer laten stromen in grootse dingen, je hart openen naar een ander zowel in vriendschap als in liefdesrelaties. Jouw pure zelf laten zien met de mooie en donkere kanten. Laten zien wat wat je wilt geven en wat je nodig hebt. Daar voor durven te gaan staan, erin geloven en het vertrouwen hebben, is wat mij betreft (zelf’)liefde.

Door: Bob Offereins
Coach, trainer en therapeut